In Memoriam | Albert Uilenberg was een supporter van FC Groningen om trots op te zijn (2024)

Nadat Pia hem welterusten zegt, zoekt Albert op de iPad nog heel even naar een volgende cruise. Japan, dat zou wel wat zijn voor hun beiden. Wat genieten ze toch van zulke reizen.

Nog zoveel plannen, nog zoveel te zien.

Het is vijf over half twaalf als Albert de iPad naast zich neerlegt en naar bed gaat. Hij loopt stilletjes van zijn stoel in de woonkamer naar de slaapkamer, die eraan grenst. Gelijkvloers, juist wat ze wilden nu ze terug naar Groningen zijn verhuisd.

Pia hoort hem wel. Zij hoort altijd alles, zelfs in haar slaap.

Als hij de volgende ochtend wakker wordt, loopt hij naar de kamer. Pia blijft nog even liggen. Albert doet zijn hoge, stevige schoenen aan. Het is elke keer een strijd om ze aan te krijgen, maar het geeft steun aan zijn pijnlijke voeten. Hij neemt de lift naar de begane grond en pakt de krant uit de bus.

‘Zijn’ plekje

Terug in het appartement zoekt hij ‘zijn’ plekje op: op de stoel aan de eettafel bij het raam, in het zonlicht. Het appartement op zeven hoog geeft een prachtig uitzicht over de zuidkant van de stad. Hij leest het nieuws in de krant, eet zijn beschuit op en drinkt zijn kop thee.

Als je de tijd nú stil zou zetten, als de aarde heel even zou stoppen met draaien, dan zag de wereld van Albert er op dít moment perfect uit.

Als hij ooit iets over de dood zegt, zegt hij: ‘Als ik doodga, hoop ik dat ik in mijn slaap overlijd. Dan merk je er niks van’.

Niemand weet hoe lang Albert Hendrik Uilenberg (24 november 1955) die donderdagochtend op 25 januari 2024 daar zo zit. Pia vindt haar man, met wie ze 52 jaar samen is.

Terug op zijn geboortegrond

Met de verhuizing van Tubbergen naar Groningen-Zuid in mei vorig jaar keert Albert na meer dan 48 jaar weer terug op zijn geboortegrond. Twente is prachtig. Olga en Bart worden er geboren en ze houden er warme herinneringen en vriendschappen aan over. Maar met ‘Corpus’ – het trainingspark van de FC - op steenworp afstand van zijn nieuwe plek voelt Albert zich weer thuis.

FC Groningen is een liefde die er al jong in zit. Albert is een ventje van 8 als zijn vader – de buschauffeur van de GADO die de Amsterdamse selectie van het station naar het Oosterpark-stadion rijdt - kaartjes koopt voor de wedstrijd van GVAV tegen Ajax. Het is 15 november 1964 en Albert heeft er geen weet van dat hij – vanaf de hoofdtribune - een memorabele wedstrijd ziet: GVAV wint met 3-1 en ene Johan Cruijff scoort bij zijn debuut voor de Amsterdammers.

Idolaat van Tonny van Leeuwen

Albert is verkocht. Elke keer als hij vijftig cent heeft, koopt hij een kaartje voor de wedstrijd. Hij is idolaat van Tonny van Leeuwen. Jarenlang fietst hij van zijn woonplaats Feerwerd naar Peize, waar de doelman woont. Dan belt het kereltje aan en krijgt dan een foto met handtekening. Als Van Leeuwen in 1971 om het leven komt bij een ongeval, is Albert (dan 15) er kapot van.

Maar de liefde voor de club overwint. Ook als Albert Uilenberg in 1974 bij de douane komt en in Oldenzaal in de kost gaat. En ook nadat hij en Pia in 1977 trouwen op Schiermonnikoog, waar zij werkt als assistente van de huisarts. Zelfs als ze een jaar later verhuizen naar Tubbergen en de kinderen opgroeien, volgt Albert de gangen van zijn club.

Albert Uilenberg is geen fan, maar een supporter. Hij schreeuwt het niet van de daken, hij respecteert anderen en anderen respecteren hem. Albert heeft de gunfactor. Of beter: hij dwingt die af door zijn aimabele gedrag.

‘Jij moet nog veel leren’

Albert is een supporter op wie een club trots mag zijn. Hij steunt zijn club, altijd en overal. Hij maakt er veel vrienden, bouwt er een eigen wereld op. Hij reist naar trainingskampen, in Spanje en Duitsland. Hij bezoekt Europese wedstrijden in Stockholm en Marseille.

In Marseille is Albert een van de weinige Groningers. De burgemeester van de stad weert de Groningse fans, na ongeregeldheden eerder. Albert heeft echter al een vliegticket en een hotel. In het stadion zit Albert vlak bij de fanatieke aanhang van Olympique; een steward wijst hem een veiliger plek aan.

Het komt maar zelden voor dat Albert in een auto zit, maar niet zelf rijdt. Pia stapt wel eens uit als Albert op- en aanmerkingen heeft op haar rijgedrag. En ook Olga moet het ontgelden, als ze – met het rijbewijs kersvers op zak - trots haar vader haar kunsten vertoont. ‘Jij moet nog wel veel leren’, krijgt ze te horen.

Zijn Laverda, zijn trofee

In de opvoeding van de kinderen is Albert duidelijk en recht door zee. Maar bovenal houdt hij hen voor om ervoor te zorgen dat ze hun zaakjes goed voor elkaar hebben. Dat ze hun eigen boontjes kunnen doppen.

Dat doet hij zelf ook. Dat hij pijn heeft, zegt hij tegen niemand. Albert wil niemand tot last zijn. Maar zijn reumatische aandoening aan handen en voeten laat in de laatste jaren van zijn leven zeker zijn sporen na. Albert krijgt last van zijn polsen. Kan geen dop meer van een fles draaien, een sleutel omdraaien kost veel moeite. Om maar te zwijgen over het gasgeven op zijn motor.

Zijn Laverda. Zijn trofee. Zijn Yamaha is voor woon-werkverkeer. Zijn Laverda heeft hij voor… Ja, voor wat? Bart mag er in ieder geval nooít op rijden, te gevaarlijk. Maar ook het motorrijden gaat uiteindelijk niet meer.

In juni 2020 wordt hij geholpen aan de eerste pols; in zijn linkerarm komt een ijzeren plaat met acht schroeven. Als in november rechts aan de beurt is, blijkt dat de plaat links doormidden is. Er wordt besloten Albert te opereren aan beide armen. Zes weken lang zitten ze in het gips. In de rechterarm komen zelfs zestien schroeven.

Niet ouderwets, wel traditioneel

Na zijn handen spelen ook zijn voeten op. De medicijnen die hij slikt, zijn zo sterk dat zelfs in beide voeten middenvoetsbeentjes breken. De hoge schoenen geven steun, maar hij vindt het vreselijk lastig om ze aan te doen. Maar elke ochtend doet hij dat wel. Zonder morren.

Niet klagen maar dragen, vindt Albert Uilenberg. Hij is wat dat betreft iemand van de oude stempel. Niet ouderwets, maar wel traditioneel. Geef hem maar gewoon aardappels, vlees en groente, stamppot. Gekkigheden als pasta’s zijn aan hem niet besteed. Olga wil hem nog wel eens iets aparts voorschotelen, maar op zulke dagen vertrekt Albert liever vóór het eten.

47 jaar werkt hij voor de douane; nooit loopt hij de kantjes er vanaf. Eerst zit hij op het grenskantoor in Oldenzaal, maar de langste tijd op het grenskantoor in Mander/Tubbergen. Nadat de grenscontroles binnen de Europese Unie werden opgeheven, werkt Albert bij de Belastingdienst; eerst in Emmen en daarna in Almelo. De laatste jaren zijn weer bij de douane in De Lutte, van waaruit hij bedrijven en goederen controleert die naar buiten de EU worden geëxporteerd.

Stickers van Angry Birds op de kist

In al die jaren samen bereizen Albert en Pia de wereld; eerst in Europa met de kinderen in de tent. Daarna ontdekken ze de cruisevakanties. Ze doen er wel twintig. In 2019 is hun laatste: drie weken lang gaan ze via de Faeröer, de Shetlandeilanden en IJsland naar Groenland. Tegenover Alberts plek aan de eettafel hangt aan de muur een wereldkaart. De zwarte stippen markeren de plekken waar ze zijn geweest, de rode waar ze nog heen willen.

Nog zoveel te doen, maar het is hem niet meer gegeven.

Na zijn pensioen in 2023 verhuizen Albert en Pia naar een appartement in de stad. Hij verveelt zich nooit. Hij fietst veel met Pia, al jarenlang speelt hij elke maandag samen met kleinzoon Sebastiaan (16) een nieuw spel van Angry Birds (met codenaam ‘Grandpa’). Hij past samen met Pia soms op Feline van 6 en Floris van 3, hij bezoekt steevast de trainingen van FC Groningen en documenteert feilloos de programmaboekjes en zijn zelfgemaakte foto’s.

Hij is zielsgelukkig op hun nieuwe stek. Hij zegt: ‘Als ik hier ooit wegga, is het tussen zes planken’.

De kleinkinderen versieren het deksel van de kist met tekeningen en hartjes. En stickers van Angry Birds.